Czym jest hipnoza?

Hipnoza jest naturalnie występującym stanem umysłu. Każdy na co dzień doświadcza hipnozy celowo lub przez przypadek. Hipnoza to stan świadomości zbliżony do tego, którego doświadczamy mimowolnie w ciągu dnia np. kiedy skupiamy się na czymś, co nas bardzo interesuje lub przypominamy sobie coś przyjemnego z przeszłości. W tym stanie jesteśmy zrelaksowani i czujemy się bezpiecznie.
Stan hipnozy terapeutycznej jest osiągany zazwyczaj na lekkim lub średnim stopniu głębokości, który zbliżony jest do stanu czuwania.

Poziomy głębokości hipnozy

Istnieje blisko sześć poziomów głębokości hipnozy. Zacznijmy od pierwszego, a mianowicie od poziomu hipnoidalnego. Poziom ten objawia się w tym, że mamy uczucie letargu, dopada nas senność oraz mamy wyraźną tendencję do błądzenia myślami. Poza tym opanowuje nas lekkie odprężenie, a nasze kończyny stają się ociężałe. Drugim poziomem jest lekka hipnoza. W tym wypadku umysł jest podatny na sugestie terapeuty. Często dochodzi do usztywnienia ramion, oczy się wywracają a mięśnie reagują na sugestie.
Trzecim poziomem jest średnia hipnoza, która gwarantuje nam głębokie odprężenie, a także umożliwia przyjemne doświadczenie jeszcze większego wpływu sugestii.

Na trzech pierwszych, początkujących poziomach hipnozy ludzie często wątpią, że zostali zahipnotyzowani, ponieważ pamiętają cały przebieg sesji terapeutycznej. Nie zmienia to faktu, że już tak podstawowe poziomy wystarczą, by zadziałała m.in. hipnoza na rzucenie palenia, rozwiązanie problemów z objadaniem się czy bezsennością. Lekki lub średni stopień głębokości hipnozy jest całkowicie bezpieczny dla pacjenta. Oznacza to, że osoba zahipnotyzowana zachowuje nad sobą kontrolę. To właśnie świadomość oraz wspomnienia z transu będą decydować o skuteczności naszego leczenia.

Jaka jest naukowa definicja hipnozy?

Naukowa definicja hipnozy to:

Ominięcie funkcji krytycznej i ustanowienie akceptowalnego selektywnego myślenia.

„Ominięcie funkcji krytycznej” oznacza odsunięcie ograniczających przekonań. W 1958 r. zostało uznane za fakt, że hipnoza jest użyteczna, by znieczulać. Jeżeli jednak posiadasz ograniczające przekonanie, że umysł nie może sam znieczulić ciała i wykreować potężnej anestezji, to nie będziesz umiał tego zrobić. Na szczęście w hipnozie to ograniczające przekonanie może być ominięte i anestezja może zostać szybko wytworzona.

Druga część definicji mówi o procesie wskazywania drogi wejścia w trans za pomocą indukcji hipnotycznej. Ustanowienie akceptowalnego selektywnego myślenia tworzy stan umysłu, który umożliwia odrzucenie ograniczających nas przekonań oraz zaakceptowanie nowych, takich, które nas wzmocnią. Stan hipnozy jest optymalny, by wprowadzić zmiany w twoim życiu.

Warunkowanie klasyczne podczas hipnoterapii

Warunkowanie klasyczne lub warunkowanie pawłowowskie to forma uczenia się. Eksperymenty nad warunkowaniem przeprowadził jako pierwszy Iwan Pawłow. Stwierdził on, że podanie psu pokarmu do pyska wywołuje u niego wydzielanie śliny. Reakcję tę Pawłow nazwał odruchem lub reakcją bezwarunkową, ponieważ występuje ona bez uczenia się; pokarm zaś jest bezwarunkowym bodźcem dla tej reakcji. Dzięki warunkowaniu klasycznemu można uzyskać reakcję wydzielania śliny na dowolny sygnał obojętny – wystarczy tylko regularnie go powtarzać w towarzystwie bodźca bezwarunkowego.

Przykład: jeśli u pacjenta w trakcie hipnozy przypomnimy i wywołamy uczucie sytości oraz użyjemy w tym samym czasie bodźca zapachowego, to po kilku powtórzeniach na sam bodziec zapachowy pacjent zacznie odczuwać sytość. Przedtem zapach nigdy nie wywoływał u pacjenta tego uczucia, a więc nauczył się on, że bodziec, który został skojarzony z uczuciem sytości, wywołuje ten stan. Warunkowanie klasyczne jest często stosowane na pierwszych trzech poziomach hipnozy.